“İncirler dökülüyor ağaçlardan, tatlı ve dolgun incirler; ve düşerken yarılıyor kırmızı kabukları.” 

F. Nietzsche

​

Hayat ağacı, dinlerin, söylencelerin, cinlerin, cücelerin, sincapların, yılanların, kuşların, ezoterik bilgilerin, bazen de en saf insanî duygulanımların kökeni olur. Evsizliğimizin ortak bahçesidir. Kimi nardır, elmadır, hurmadır, servidir, kayındır, çamdır; kuru yapraklardır kimi, ikiz kuşlardır, ateştir, hayattır, evrendir. Nerden geldiği bilinmez kımıltılar yürür dallarına, uçlar uçlara eklenir, binyıllar anın kısacık hafızasına; yerle göğü, dünya ile dünyaları irtibatlandırır hayat ağacı, dıştan içe, içten dışa kesintisiz bir devridaim, yaşamın sürerliğini durmaksızın muştulayan bir bengi dönüş pratiği. 

​

Baktığı, dokunduğu her şeyi “hayat ağacı”nın asli bir unsuru olarak kayıt altına alan bir sanatçının tamamlanmışlığa sığmayan süreçlerini sizlerle paylaşmak istedik.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​